Μία από τις πιο δημοφιλείς μορφές του Instagram είναι ο βοσκός Νίκος Κέλλας, ο οποίος επιμένει να στοχάζεται πάνω στον τρόπο που ζούμε, σκεφτόμαστε και τρώμε, αλλά και που επιστρέφουμε στη φωτιά – μια μοντέρνα τάση ή μια αρχέγονη συνήθεια;
Στα ψηλά βουνά της Πίνδου, κάτω από τα επιβλητικά έλατα και δίπλα από τα λαγαρά νερά, ο Νίκος Κέλλας είναι μπροστάρης στο δικό του βασίλειο, στον υψηλότερο θρόνο που είναι το μαντρί του και στους ακολούθους του, την αρχέγονη φυλή των καλαρρύτικων προβάτων του, τα οποία φροντίζει συνεχίζοντας μια κτηνοτροφική παράδοση αιώνων. Οι Βλάχοι, που έζησαν στην περιοχή κληροδοτώντας στις επόμενες γενιές τα μυστικά όχι μόνο της κτηνοτροφίας, αλλά και ενός ελεύθερου τρόπου ζωής καθώς ήταν ανέκαθεν φιλομαθείς και ταξιδευτές, του πέρασαν το μικρόβιο της μάθησης και της μεγάλης αγάπης για τον τόπο. Γι’ αυτό, αφού σπούδασε Οικονομικά και Μάρκετινγκ στη Φινλανδία, στη Ρωσία και την Ελβετία ο Νίκος Κέλλας αποφάσισε να επιστρέψει για να συνεχίσει την οικογενειακή κτηνοτροφική παράδοση με σεβασμό στη φύση, στην πρώτη ύλη και σε όλο το οικοσύστημα όχι μόνο της περιοχής των Τρικάλων αλλά και της Ελλάδας.
Αυτή τη βλάχικη αυθεντικότητα και υπογραφή την έχει μετατρέψει σε ουσιαστική σοφία και καθημερινή πηγή έμπνευσης για τους χιλιάδες ακολούθους του στο Instagram, όπου κάνει αναρτήσεις για όλα όσα σκέφτεται γύρω από τον ουσιαστικό μας πολιτισμό που δεν είναι παρά ο τρόπος που ζούμε, που αναπτύσσουμε σχέσεις τόσο μεταξύ μας όσο και με τη φύση, που τρώμε και πίνουμε.
«Εμείς οι Βλάχοι και όλοι, θέλω να πιστεύω, οι λογικοί άνθρωποι, όταν λέμε θα ψήσουμε, εννοούμε το αυτονόητο, ότι θα ψήσουμε με τη θερμότητα που βγάζει η θράκα στη συγκεκριμένη περίπτωση», σχολιάζει σχετικά όταν η συζήτηση έρχεται στο αρχέγονο θέμα της φωτιάς και της καταγωγής του.
«Δεν λέμε θα τα καπνίσουμε με τους καπνούς από τη φωτιά, ούτε θα τα κάψουμε πάνω στις φλόγες ή γύρω-γύρω, θα τα κρεμάσουμε από πάνω από τη φωτιά ή θα τα παρατήσουμε δίπλα καρφωμένα. Η φωτιά είναι ως εκ τούτου ανάλογη του τι θα ψήσεις και αν αυτή δεν αρκεί, τότε διατηρείς και άλλη μία, παράλληλη, όσο χρειάζεται, ώστε να τραβάς έτοιμα κάρβουνα. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος ψησίματος. Προφανώς οι επιστήμονες έχουν τεκμηριωμένη άποψη περί ψησίματος, αλλά εμείς μιλάμε από τα βιώματά μας, με τη δική μας λογική, έτσι όπως τα βρήκαμε και μας τα έμαθαν και κυρίως όπως θα θέλαμε να συνεχίσουν οι επόμενοι. Γιατί πάντα οι άνθρωποι θα μαζεύονται γύρω από μια φωτιά και θα αφηγούνται ιστορίες», λέει καταλήγοντας στο πιο πολύτιμο συμπέρασμα: ότι η φωτιά παράγει, κυρίως, πολιτισμό.
«Στη χαρά της φωτιάς δεν μπορείς, επομένως, να ψήσεις ό,τι να ’ναι», συνεχίζει δίνοντας το απόσταγμα της δικής του θυμοσοφίας, «καθώς πρέπει να είναι ανάλογο της χαράς και της παρέας, του τόπου και του ταξίματος. Κάθε φωτιά και μια μοναδική ιστορία, η ιστορία μας». Είναι, λοιπόν, προφανές ότι ο ίδιος όχι μόνο έχει βιώσει, αλλά έχει στοχαστεί πάνω σε όλες τις θερμές αποχρώσεις της φωτιάς, που ζεσταίνει τις καρδιές και ευφραίνει την ψυχή και τον καθημερινό βίο.
«Γι’ αυτό και όταν ανάβεις μια φωτιά, δεν την ανάβεις μόνο για να φας, την ανάβεις για όλα αυτά που σου δίνει η φωτιά όταν σε μαζεύει γύρω της. Τα παλιά τα χρόνια, λοιπόν, ναι, τα πολύ παλιά, οι άνθρωποι ανακάλυψαν τη φωτιά και το ψητό κρέας. Με την πάροδο των χρόνων έγινε αντιληπτό από τους ανθρώπους ότι αυτό που ψήνει είναι ουσιαστικά η θερμότητα. Με αυτήν ψήνουμε, και αυτός είναι ο τρόπος. Σε διαφορετική περίπτωση, καπνίζουμε, καίμε, τρώμε ό,τι πιο ανθυγιεινό μπορεί να μας δώσει το γρήγορο και υποτιθέμενα σωστό ψήσιμο μιας καπακωμένης καύσης ή το δήθεν “αυθεντικό” φαΐ στις φλόγες και τους καπνούς, ξεχνώντας προφανώς ότι αυτό θα πρέπει την ίδια στιγμή να μας θρέφει κιόλας και όχι μόνο τα μάτια μας», μας λέει προειδοποιώντας μας για τους πολλαπλούς κινδύνους που εγκυμονεί η μόδα της «επιστροφής στη φωτιά» που παρατηρείται παντού – και όχι μόνο στη γαστρονομία.
«Η φωτιά είναι κυρίως χαρά, είναι μαζώχτρα, μας τραβάει όλη την προσοχή, έχει αυτό το πριμιτίφ στοιχείο που έχουμε όλοι βαθιά μέσα μας», επισημαίνει ο ίδιος που έχει μεγαλώσει τιμώντας όλους τους τρόπους της. «Η δε διαδικασία είναι σίγουρα τελετουργία, από το άναμμα με τα μούσκλια που βγαίνουν στα έλατα και με δαδί, φυσικά από πεύκο και με πολύ ρετσίνι. Να τα ανάβεις και να μοσχοβολάει δάσος και να ακολουθεί η στιγμή που περιμένεις να “γίνει” η φωτιά, να πέσει η φλόγα, τα ξύλα να γίνουν κάρβουνα, να ασπρίσουν τα κάρβουνα και από κει και πέρα, μέχρι την ετοιμασία τού τι θα ψήσεις, όλα να παίρνουν τον δρόμο τους, απλά (αν/να) αφήνεσαι», καταλήγει.
Γι’ αυτό και μας θυμίζει ότι πρέπει απαραιτήτως να ψήνουμε με ανοιχτά καπάκια, ώστε να μην απορροφώνται τα αρνητικά της καύσης από τα τρόφιμα. «Ο καπνός δεν είναι αθώος, όσο ιδιαίτερο άρωμα και αν δίνει, όπως και οι φωτιές», τονίζει ο Κέλλας, όσο και αν παρασυρόμαστε από τις εφήμερες τάσεις και μόδες που τείνουν πάντα να επιβάλλονται και στη γαστρονομία, τις «νετφλιξιές», όπως τις αποκαλεί, αποφεύγοντας επιμελώς να μπει στη συζήτηση γύρω από το θέμα της εκάστοτε μόδας. Απλώς δηλώνει κάπως επιφυλακτικός με αυτό τον «ντε και καλά πρωτογονισμό» και αυτή «την έρμη παράδοση άλλων περιοχών», για να καταλήξει πως ευτυχώς στην Ελλάδα ψήνουμε «παραδοσιακά, αυθεντικά, λογικά και αυτονόητα».
Πηγή: protothema.gr
