Οι κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών επαναφέρουν στο προσκήνιο την ανησυχία όλων των αγροτών για το μέλλον μας, καθώς η αύξηση του κόστους, σε συνδυασμό με τα χαμηλά εισοδήματα για μία τόσο βαριά και όλο και πιο πολύπλοκη εργασία δυσχεραίνει κάθε προσπάθειά μας.
Οι αναφορές στο βαρύ «περιβαλλοντικό αποτύπωμα» της αγροτικής εργασίας μας, καθώς και η πίεση για την ελαχιστοποίησή του, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού «πράσινου συμφώνου», περιορίζει περαιτέρω την αναγνώριση της κοινωνικής μας συνεισφοράς.
Η απάντηση στις πολιτικές «πρασινίσματος» της ΕΕ θα μπορούσε να είναι η μεγαλύτερη επένδυση σε πρακτικές καλλιέργειας και εκτροφής με βιολογικές μεθόδους. Αντ’ αυτού, παρατηρείται η ολοένα μεγαλύτερη αφοσίωση της σε συμφωνίες με κράτη εκτός ΕΕ, είτε για «γεωστρατηγικούς» σκοπούς, είτε απλά και ξεκάθαρα για κερδοσκοπικούς, π.χ. αναστολή τελωνειακών δασμών ουκρανικών αγροτικών προϊόντων, συμφωνίες για αύξηση εισαγωγών από τις χώρες της Νότιας Αμερικής, ανεξέλεγκτες εισαγωγές από τις χώρες του Μαγκρέμπ και την Τουρκία κ.ά.
Κάποιος πρέπει να πει στους αστούς που διαμορφώνουν πολιτικές που παίζουν με το μέλλον και τις ζωές των ανθρώπων της υπαίθρου, ότι πράσινες μεταρρυθμίσεις με τρόφιμα που ξοδεύουν πολλαπλάσια τις θερμίδες τους σε καύσιμα ή με τρόφιμα που είναι επιβαρυμένα με ουσίες οι οποίες έχουν απαγορευτεί στην ΕΕ, δεν υπάρχουν.
Η χρήση όρων της αστικής οικονομίας στην αγροτική, δείχνουν παντελή και επικίνδυνη έλλειψη γνώσης επάνω στο αντικείμενο. Η οριζόντια αντιμετώπιση όλων των αγροτών ως επιχειρηματιών π.χ. με ετήσιους κύκλους εργασιών και με όρους φορολόγησης ίδιους με αυτούς του δευτερογενή και τριτογενή τομέα, ούτε δούλεψε ποτέ, ούτε πρόκειται να δουλέψει. Το τελευταίο φυσικά, αν ενδιαφέρεται κανείς για να λειτουργήσει το σύστημα και όχι απλά να συμπεριληφθούν οι αγρότες στους υπόλοιπους επαγγελματίες, οι οποίοι λιώνουν κάτω από τις φοροεπιδρομές της εκάστοτε κυβέρνησης.
Το πρόβλημα είναι κοινωνικό και όχι κλαδικό. Οι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν δει το διαθέσιμο εισόδημα τους να μειώνεται δραματικά, με σοβαρό αντίκτυπο στις καταναλωτικές τους πρακτικές. Τα ευρωπαϊκά αγροτικά προϊόντα καθίστανται ασύμφορα για τον καταναλωτή για λόγους που ούτε εκείνος φταίει, αλλά ούτε οι παραγωγοί.
Τα στελέχη των ευρωπαϊκών θεσμών και των κυβερνήσεων έχουν μόνο μία δουλειά, για την οποία μάλιστα αμείβονται αδρά: Να φροντίζουν για την ευημερία των πολιτών τους, παρέχοντας τους ένα ασφαλές περιβάλλον στο οποίο μπορούν να ζήσουν τους εαυτούς τους και την οικογένεια τους. Προφανώς δεν μπορούν και δεν θέλουν γιατί ακριβώς εξυπηρετούν τα συμφέροντα αυτών που μας πίνουν το αίμα. Τον βιομηχάνων, των μεγαλεμπόρων και των αλυσίδων. Αυτούς έχουμε απέναντι μας και τη νέα ΚΑΠ που είναι η ταφόπλακα των μικρομεσαίων αγροτών.
Η ΕΝΩΣΗ ΑΓΡΟΤΩΝ ΒΙΟΚΑΛΛΙΕΡΓΗΤΩΝ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ που μετρά 22 χρόνια ζωής συμπαρατάσσεται με το οργανωμένο αγροτικό κίνημα και στηρίζει τα δίκαια αιτήματα επιβίωσης όλων των αγροτών και όλα τα μέσα του αγώνα. Και αυτό των μπλόκων.
