Ο γνωστός Βασίλης Έξαρχος Γεωπόνος ΑΠΘ, με Intergrade Master, Μεταπτυχιακό στην Αειφορική Γεωργία και Υποψήφιος Διδάκτωρ Εδαφολογίας, μας ενημερώνει για τα Πράσινα και Κίτρινα Ακτινίδια.
Σύμφωνα πάντα με τον κ. Έξαρχο η σύγκριση των δύο ειδών μπορεί να γίνει σε πολλά επίπεδα. Θα αναφερθούμε όμως στις πιο βασικές διαφορές και θα εξηγήσουμε πως ερμηνεύονται αυτές στην πράξη.
Το πράσινο Ακτινίδιο έχει σαν φυτό στην επιφάνεια περισσότερο “τρίχωμα” σε σχέση με τα κίτρινο(όπως φαίνεται και στην φωτογραφία όπου δεξιά είναι ο καρπός πράσινου Ακτινιδίου και αριστερά είναι ενός κίτρινου). Το γεγονός αυτό κάνει το πράσινο πιο ανθεκτικό στις υψηλές «ακτινοβολίες» και τις υψηλές «θερμοκρασίες» καθώς επίσης και στους διάφορους εχθρούς(έντομα) και ασθένειες. Η έλλειψη τριχών στο κίτρινο ακτινίδιο έχει σαν αποτέλεσμα να παθαίνει πιο εύκολα «Υδατικό» στρες και «Εγκαύματα» στον καρπό του. Έτσι ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΗ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΙΤΡΙΝΩΝ ΑΚΤΙΝΙΔΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ “ΑΝΤΙΧΑΛΑΖΙΑΚΑ” ΔΙΧΤΥΑ. Με τον τρόπο αυτό πετυχαίνουμε μεγαλύτερη προστασία από το Χαλάζι αλλά κυρίως Σκίαση η οποία το καλοκαίρι μειώνει τις απαιτήσεις του φυτού σε νερό, ρυθμίζοντας έμμεσα την διαπνοή. Επίσης, από κλιματολογικής άποψης το κίτρινο έχει λιγότερες απαιτήσεις (περίπου 350-450 ώρες) κάτω των 7 βαθμών το χειμώνα, σε σχέση με το πράσινο (700-800 ώρες). Οι χαμηλές θερμοκρασίες αυτές χρειάζονται για το «σπάσιμο» του λήθαργου. Αυτό σημαίνει ότι το πράσινο μπορεί πλέον σε κάποιες περιοχές της Ελλάδος που τώρα έχουν πιο ήπιο χειμώνα, να μην μπορεί πλέον να καλλιεργηθεί και να γίνεται αναγκαστική αντικατάσταση από το Κίτρινο.
Το κίτρινο λόγω της «λεπτής» επιδερμίδας του καρπού του, πάντα σε σχέση με το πράσινο είναι πιο επιρρεπή στην «μηχανική» καταπόνηση (τριβή) από τον αέρα και κατά συνέπεια τους τραυματισμούς των καρπών του. Αυτό σημαίνει ότι αποκλείονται τελείως τα κίτρινα σε Ανεμόπληκτες περιοχές. Επίσης πρέπει να σκεφτούμε ότι για τον λόγο που προαναφέραμε στο Κίτρινο χρειάζεται πιο πολύ προσοχή κατά την διαδικασία του αραιώματος και της συγκομιδής. Εάν σ’ όλα αυτό συνυπολογίσουμε ότι τα κίτρινα ακτινίδια παράγουν πολύ περισσότερα άνθη συμπεραίνουμε ότι χρειαζόμαστε περισσότερο Αραίωμα και οδηγούμαστε σ’ ένα υψηλότερο κόστος παραγωγής σε σχέση με το πράσινο.
Σημαντικό είναι να αναφέρουμε ότι τα Πράσινα Ακτινίδια διατηρούνται αρκετά περισσότερο στα ψυγεία και είναι πιο ανθεκτικά σε κάποιες Ασθένειες και εχθρους. Από την άλλη πλευρά όμως τα Κίτρινα Ακτινίδια είναι «Διατροφικά» ανώτερα από τα Πράσινα και πετυχαίνουν ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΙΜΕΣ ΣΤΙΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΑΓΟΡΕΣ.
Ακόμη δεν πρέπει να παραλείψουμε ότι οι κίτρινες ποικιλίες φυτεύονται αποκλειστικά με «συμβόλαια». Οι εταιρείες που δημιούργησαν τις ποικιλίες αυτές πουλάνε τα φυτά σε παραγωγούς. Αυτοί είναι υποχρεωμένοι βάσει συμβολαίου να πουλήσουν την παραγωγή τους μόνον στις εταιρείες αυτές, κάτι που δεν συμβαίνει με τα πράσινα Ακτινίδια.
Τέλος στις πιο σημαντικές διαφορές δεν πρέπει να ξεχνάμε το χρώμα της σάρκας του καρπού αλλά κυρίως και την γεύση. Βέβαια η γεύση στα μεν πράσινα είναι «Ξυνόγλυκη» ενώ στα κίτρινα είναι «Γλυκιά».
Βέβαια το θέμα της γεύσης είναι Υποκειμενικό και δεν υπερέχει καμία από τις δύο. Σίγουρα εξαρτάται από τις διατροφικές συνήθειες των λαών και σίγουρα οι Βόρειες Ψυχρές χώρες προτιμούν προς το παρόν τη γεύση του Πράσινου ακτινίδιου. Βέβαια Πράσινο Ακτινίδιο προτιμάει και ο κ. Έξαρχος, όπου εκτός των άλλων είναι και ο ίδιος φανατικός καταναλωτής του Φρούτου….
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΜΠΟΝΙΔΗΣ
