Το βαμβάκι δεν είναι νόμος για να τον καταργήσεις, ούτε αυτοκίνητο για να το αποσύρεις, ούτε μπαράκι για να το κλείσεις.
Είναι ανεύθυνο να προτείνεις να φύγει ένα προϊόν με 2,6 εκατομμύρια στρέμματα, με 67 εκκοκκιστήρια, με >30 χιλιάδες παραγωγούς, με τόσους εργαζόμενους στο πρωτογενή, δευτερογενή και τριτογενή τομέα, με τόσες επενδύσεις σε υποδομές, γεωργικό και μηχανολογικό εξοπλισμό, με τόσες οικονομικές εισροές από ευρωπαϊκές ενισχύσεις, από ευρωπαϊκά προγράμματα, από εξαγωγές ινών και βαμβακόσπορο στηρίζοντας με αυτό τον τρόπο την τοπική και εθνική οικονομία και την εργασία, χωρίς να προτείνεις βιώσιμο προϊόν για να καλύψει τα 2,6 εκατομμύρια στρέμματα και να καλύψει όλες αυτές τις οικονομικές απώλειες.
Είναι ανεύθυνο να προτείνεις με τόση άνεση να φύγει ένα προϊόν, γιατί δεν έχεις καμία εμπλοκή στον τομέα και δεν έχεις να χάσεις κάτι, και χωρίς να σκέφτεσαι τους άλλους που ασχολούνται και ζουν από το προϊόν, πως θα τους αποζημιώσεις ή θα τους βρεις λύσεις για να επιζήσουν.
Ας σοβαρευτούμε λίγο και να αφήσουμε τα περιττά λόγια για να περνάει η ώρα, χωρίς να υπολογίσουμε το νοικοκύρη. Το βαμβάκι στην Ελλάδα έχει μεγάλη ιστορία από τον 18 αιώνα, όπου οι Έλληνες ήταν πρωτοπόροι στο βαμβάκι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες. Διαβάστε λίγο ιστορία του βαμβακιού, τουλάχιστο για το συνεταιρισμό στα Αμπελάκια Λάρισας, με > 20 εργαστήρια βαφής νημάτων σε ευρωπαϊκές χώρες, με εκείνη την πρωτοποριακή βαφή νημάτων που άφησε ιστορία.
Τεκμηριωμένες προτάσεις στήριξης χρειάζονται όχι λόγια του αέρα.
Του Μοχάμεντ Νταράουσε
