Ο γνωστός Βασίλης Έξαρχος Γεωπόνος ΑΠΘ με Intergrade Master, Μεταπτυχιακό στην «Αειφορική» Γεωργία και Υποψήφιος Διδάκτωρ Εδαφολογίας, ως συνέχεια του προηγούμενου άρθρου που αφορούσε το πολυπαραγοντικό σύνδρομο που ονομάζεται “Ξαφνικός” θάνατος της Ακτινιδιάς (και σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες είναι αυτός που έδωσε την ονομασία αυτή όταν πρωτοπαρουσιάστηκε το πρόβλημα αυτό στην Ελλάδα) αυτή την φορά προσπαθεί να μας συμβουλέψει για τα μέτρα αντιμετώπισης.
– Η αντιμετώπιση του προβλήματος χωρίζεται σε 2 «πακέτα» μέτρων:
Α). ΑΜΕΣΗ αντιμετώπιση των προσβεβλημένων –ημιξεραμένων φυτών:
1. Ρίξιμο άμεσα ΟΛΩΝ των καρπών κάτω στα προσβεβλημένα φυτά που άρχισαν να «καρουλιάζουν» τα φύλλα.
2. Κορυφολόγημα των ξερών και κάποιων υγειών κλαδιών για την μείωση της φυλλικής επιφάνειας ώστε να μειωθεί το ποσοστό της Διαπνοής των φύλλων.
3. Ελαφριά αποσυμπίεση του επιφανειακού πιθανώς «σφιχτού» εδάφους περιμετρικά του λαιμού με σκαπτικό εργαλείο π.χ δίχαλο(ελαφρύ προσεκτικό τσάπισμα).
4. Εφαρμογή εγκεκριμένων «μυκητοκτόνων», τόσο διαφυλλικά όσο και από το έδαφος.
5. Συμπληρωματικά των ήδη εφαρμοζόμενων ποτισμάτων να γίνουν 1-2 ποτίσματα επιπλέον την εβδομάδα από πάνω με «μπεκ» ή «καρούλι» μόνο την περίοδο αυτή, έτσι θα ανέβει η «σχετική» υγρασία του κτήματος.
6. Βελτίωση της «Στράγγισης» του κτήματος.
7. ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΧΩΡΑΦΙ ΕΙΔΙΚΟΥ ΓΕΩΠΟΝΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙ ΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ, δηλ. να δει αν το πρόβλημα οφείλεται στο «πολύ» ή στο «λίγο» νερό του ποτίσματος, αν υπάρχει κάποιο παθογόνο στην ρίζα, αν υπάρχει υψηλός υδροφόρος ορίζοντας, αν υπάρχει αλατότητα, αν υπάρχει υψηλή περιεκτικότητα σε Κάλιο και Μαγνήσιο(στοιχεία τα οποία ανταγωνίζονται το Ασβέστιο και ευθύνονται όταν υπάρχουν σε μεγάλο βαθμό για την καταστροφή της δομής του εδάφους), ή συνδυασμός όλων αυτών.
Β) ΕΜΜΕΣΗ ή αλλιώς μακροχρόνια αντιμετώπιση θα γίνει μετά την συγκομιδή μέχρι και την επόμενη παραγωγή και θα στηριχθεί στην αυτοψία του γεωπόνου που θα εντοπίσει την πηγή του προβλήματος, και συνήθως τα μέτρα αυτά είναι τα εξής:
1. Βελτίωση της στράγγισης του εδάφους(π.χ. ρίπερ).
2. Σωστότερο πότισμα που ίσως αυτό να σημαίνει αύξηση της συχνότητας ποτισμάτων με λιγότερο νερό, μείωση της πίεσης του νερού και ενδεχομένως αλλαγή στα «μπεκάκια» ποτίσματος.
3. Σωστό πρόγραμμα αντιμετώπισης «παθογόνων» της ρίζας με εγκεκριμένα μυκητοκτόνα και νηματοδοκτώνα.
4. «Ξελάκιασμα» τον χειμώνα και εφαρμογή στο σημείο αυτό Τύρφης ακτινιδίων για δημιουργία νέου ριζικού συστήματος.
5. Εφαρμογή οργανικής ουσίας (π.χ. κοπριά, κουτσουλιά από ταχεία ζύμωση και άλλα ) για βελτίωση της δομής του εδάφους.
6. Ξερίζωμα των ξερών φυτών και προσεκτικό πέταγμα εκτός κτήματος σε ειδικό χώρο κλπ.
7. «Ομαλοποίηση» της επάνω επιφανείας των «σαμαριών» στα κτήματα που είναι πολύ απότομα και το νερό (μαζί με το λίπασμα) μετακινείται και δεν μένει κοντά στην ρίζα αλλά καταλήγει στη μέση του διαδρόμου (Διάβρωση). 
Τέλος, ο αναγνωρισμένος τεχνικός επεσήμανε το εξής: ότι επειδή η «κλιματική» αλλαγή θα ενταθεί τα επόμενα χρόνια, τέτοιου είδους προβλήματα δυστυχώς θα αυξηθούνε….
Έτσι πρέπει όλοι οι παραγωγοί, τόσο αυτοί που είχαν κάποια προβλήματα, όσο κι αυτοί που δεν είχαν, να μην εφησυχάζονται, και μετά την συγκομιδή, να «πιάνουν» δουλειά με σκοπό να ΕΠΕΝΔΥΣΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑ «ΥΓΙΕΣ» ΡΙΖΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ καθώς το «προλαμβάνειν είναι καλύτερο του θεραπεύειν».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΜΠΟΝΙΔΗΣ
