Ο γνωστός Γεωπόνος M.s.c. Υποψήφιος Διδάκτωρ «Εδαφολογίας» Βασίλης Έξαρχος για μία ακόμη φορά κάνει παρέμβαση και μας ενημερώνει για το πόσο σημαντικό είναι το νερό για τα Ακτινίδια.
Το νερό αποτελεί περίπου το 85-90% του νωπού βάρους του φυτού της ακτινιδιάς. Επίσης, για την παραγωγή 1 κιλού Ακτινιδίων χρησιμοποιείται από το φυτό έως και 400λίτρα νερού!!! σ΄ όλη βέβαια την διάρκεια της καλλιεργητικής περιόδου. Βέβαια από αυτά τα 400 λίτρα, το 95% πηγαίνει στην ατμόσφαιρα με τη μορφή υδρατμών κατά τη διαδικασία της «Διαπνοής» του φυτού, συμμετέχοντας έτσι στον Υδρολογικό κύκλο.
Η άρδευση του Ακτινιδίου εν μέσω «Κλιματικής» αλλαγής είναι μια δύσκολη εξίσωση… Ουσιαστικά, η πλειοψηφία των ακτινιδιοπαραγωγών δεν ξέρει πως πρέπει να ποτίσει… Ο λόγος είναι ότι αυτή η καλλιέργεια είναι πολύ απαιτητική σε νερό λόγω της Υποτροπικής του καταγωγής, αλλά και ότι τα τελευταία χρόνια το κλίμα της Ελλάδας έγινε πιο «Ξηροθερμικό». Έτσι, εάν ο παραγωγός ποτίσει λίγο υπάρχει πρόβλημα έλλειψης νερού, εάν ποτίσει πολύ δεν θα υπάρχει χώρος στο έδαφος για αέρα αφού θα γεμίσουν οι πόροι του με νερό, οπότε δεν θα υπάρχει επαρκές Οξυγόνο. Δηλαδή δεν θα αναπνέει σωστά η ρίζα ενώ παράλληλα αυξάνεται η πιθανότητα εξάπλωσης παθογόνων (π.χ. Φυτόφθορας).
Ο κ. Έξαρχος μετά από μακροχρόνια ενασχόληση με την Άρδευση του Ακτινιδίου, μας δίνει μερικές γενικές οδηγίες για το θέμα αυτό:
1)Ο καθένας πρέπει να «μάθει» τις απαιτήσεις του κτήματος του… δηλαδή να μάθει πότε και πόσο θα πρέπει να ποτίζει. Ο παραγωγός πρέπει να ελέγχει με το χέρι, «δια της επαφής», πόσο βρεγμένο είναι το έδαφος δίπλα στο φυτό και σε βάθος 0-30 cm. Παράλληλα να παρατηρεί την «Σπαργή» των φύλλων, εάν δηλαδή τα φύλλα είναι «τεντωμένα» ή αντιθέτως είναι «κυρτά», (δηλ. «καρουλιασμένα»), που σημαίνει ότι χρειάζεται να ποτίσει.
2)Η χρήση των υγρασιόμετρων πρέπει να γίνεται με προσοχή στο χωράφι μας και να «καλιμπραριστεί» καλά η κάθε ένδειξη του μηχανήματος διότι όλα τα εδάφη δεν είναι ίδια… και όλα τα φυτά δεν έχουν τις ίδιες απαιτήσεις σε νερό…
3)Καλό είναι να προσέξουμε και να δώσουμε την δέουσα προσοχή στα «Μπεκάκια»… δηλαδή τι ποσότητα νερού ρίχνουμε και που ακριβώς πέφτει το νερό, σε σχέση πάντα με το σημείο αναφοράς που είναι το βασικό ριζικό σύστημα του Ακτινιδίου.
4)Είναι γνωστό ότι το 90% του ριζικού συστήματος του φυτού είναι περίπου σε απόσταση 90cm από τον «λαιμό» της Ακτινιδιάς και σε βάθος 70-90 cm(επιπολαιόριζο φυτό), οπότε αυτή είναι και η επιφάνεια ενδιαφέροντος που πρέπει να ποτίσουμε καλά.
5)Επίσης, η τακτική που πιστεύουν κάποιοι ακτινιδιοπαραγωγοί, ότι πρέπει να ποτίζεται όλο το κτήμα και ουσιαστικά και ο «διάδρομος», είναι λάθος… Ο λόγος είναι ότι με τον τρόπο αυτό «σπαταλάμε» το πολύτιμο νερό, μιας και όπως προαναφέραμε, στον διάδρομο υπάρχει ελάχιστο ριζικό σύστημα. Επίσης τα υδατοδιαλυτά λιπάσματα και τα «φυτοπροστατευτικά» προϊόντα που εφαρμόζονται με την άρδευση με αυτό τον τρόπο χάνονται όταν ένα μεγάλο μέρος αυτών πάει μαζί με το νερό στη μέση.
Τέλος είναι σημαντικό να γνωρίζετε ότι όταν το νερό πάει παντού και μπείτε με το τρακτέρ να κάνετε μια εργασία, αυτό έχει ως συνέπεια να πατήσετε σε «βρεγμένο» έδαφος. Στην περίπτωση αυτή, η ζημιά στην «Δομή» του εδάφους είναι πολλαπλή και μόνιμη σε σχέση με το πάτημα ενός στεγνού εδάφους…
6)Η συχνότητα των ποτισμάτων μπορεί να είναι και καθημερινή, ειδικά την περίοδο από 20 Ιουνίου έως 30 Αυγούστου. Αυτό που πρέπει να σκεφτόμαστε είναι: α)Τι ποσότητα νερού ρίχνει το μπεκάκι ανά ώρα; β) Που πέφτει το νερό; γ) Πόση ώρα ποτίζουμε;
7)Πρέπει να ξέρουμε ότι το πότισμα σε ένα κτήμα που έχει διαμόρφωση «Κρεβατίνας» και σκιάζεται, πρέπει να είναι διαφορετικό σε σχέση με ένα κτήμα που έχει διαμόρφωση «Ημικρεβατίνας» διότι στη δεύτερη περίπτωση έχουμε έντονη εξάτμιση μιας και ο Ήλιος εισχωρεί μέσα του.
8)Πρέπει να γνωρίζουμε ότι το κάθε έδαφος συμπεριφέρεται διαφορετικά στην άρδευση. Διαφορετικά πρέπει να ποτίζουμε ένα «ελαφρύ», διαφορετικά ένα «μεσαίο» και διαφορετικά ένα «βαρύ» έδαφος.
9)Η «σταγόνα» είναι πολύ ορθολογικός τρόπος άρδευσης, αλλά δεν προτείνεται για όλα τα εδάφη, όπως για παράδειγμα για τα αμμουδερά.
10)Τα απότομα, μικρά και καμπυλωτά «Σαμάρια» (αναχώματα), δυσχεραίνουν το σωστό πότισμα… Ο λόγος είναι ότι το νερό δεν στέκεται πάνω στο σαμάρι λόγω της κλίσης και με τη δύναμη της βαρύτητας «τσουλάει», κάνοντας τη γνωστή «Διάβρωση». Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τελικά το νερό να πάει στη μέση του χωραφιού, με αποτέλεσμα το φυτό να μην ποτίζεται σωστά και παράλληλα να μεταφέρεται με αυτόν τον τρόπο το «Γόνιμο» έδαφος που είναι περιμετρικά του φυτού, στη μέση.
Στην φωτογραφία βλέπετε τον κ. Βασίλη Έξαρχο με τον Ακτινιδιοπαραγωγό κ. Χρήστο Παπανάνο στην περιοχή της Νάουσας όπου γίνεται ο έλεγχος ποτίσματος σε διάφορα βάθη με την βοήθεια της «Αρίδας».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΜΠΟΝΙΔΗΣ
