Ας δούμε τι αναφέρει ο Διευθυντής της Διαπεριφερειακής Ένωσης Ελαιοπαραγωγών AIPO, Έντσο Γκαμπίν, στο olivonews για το συγκεκριμένο φαινόμενο, που είναι ιδιαίτερα έντονο φέτος σε όλες τις χώρες.
Μόλις ολοκληρωθεί η καρπόδεση, οι ελιές ξεκινούν την πρώτη φάση ανάπτυξης του πολτού, με το μεσοκάρπιο να παραμένει δυσδιάκριτο.
Τώρα πρέπει να περιμένουμε ότι η ελιά αυτορρυθμίζει το παραγωγικό της φορτίο καρπού που συνδέεται με τη «φυσιολογική σταγόνα» ή την « πράσινη σταγόνα», που πιθανώς δίνεται από την παρουσία ή τον ανταγωνισμό ενεργειακών και υδάτινων πόρων εσωτερικά του ίδιου του φυτού.
Στην πραγματικότητα, οι ελιές που είναι μικρότερες ή που βρίσκονται πιο μακριά από τη βάση του κλάδου τείνουν να πέφτουν, σαν να έχει μεγαλύτερη δυσκολία η παροχή νερού και διατροφής να φτάσει μακριά.
Ωστόσο, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε εάν το φυτό ρίχνει φυσικά τις ελιές ή εάν συνεισφέρουν άλλοι εξωτερικοί αιτιολογικοί παράγοντες, που θα μπορούσαν να είναι ζωικά παράσιτα, όπως ο σκόρος της ελιάς ή το ασιατικό ζωύφιο, ή μυκητιακά παράσιτα ή περιβαλλοντικά αίτια, όπως η ξηρασία ή υψηλές θερμοκρασίες.
Η φυσιολογική πτώση αναγνωρίζεται κανονικά επειδή βρίσκουμε ελιές στο έδαφος πολύ μικρές, εξασθενημένες και λιγότερο ανεπτυγμένες από αυτές που συνδέονται με κλαδιά ηλικίας ενός έτους.
Αυτή η φυσιολογική πτώση, που ξεκινά τον Ιούνιο μετά την καρπόδεση, συνεχίζεται μέχρι την έναρξη της σκλήρυνσης του κουκουτσιού, περίπου το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουλίου.
Οι αγρονομικές παρεμβάσεις, όπως η λίπανση και η έκτακτη άρδευση, εάν χρειαστεί, συμβάλλουν στον περιορισμό αυτού του φαινομένου αποκοπής, καθώς επιτρέπουν στα φυτά να διατηρούνται σε καλές φυσιολογικές συνθήκες.
Μόλις περάσει η φάση σκλήρυνσης του κουκουτσιού, κατά μέσο όρο στα τέλη Ιουλίου, οι ελιές θα αρχίσουν να φουσκώνουν ξανά τον πολτό , μετά από αυτό το διάστημα, σε κανονικές συνθήκες, εάν υπάρχει πτώση καρπού, αυτό γίνεται μια μέτρια κατάσταση.
Ωστόσο, όταν οι ελιές πέσουν και συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι φυσικό γεγονός, η ζημιά μπορεί να προκύψει από τη δράση παρασιτικών εντόμων, όπως ο σκόρος της ελιάς. Στην περίπτωση αυτή το φαινόμενο είναι εύκολα αναγνωρίσιμο, γιατί οι ελιές πέφτουν πράσινες και έχουν μια τρύπα κοντά στο στέλεχος.
Ένα άλλο έντομο που θα μπορούσε να προκαλέσει την πτώση των μικρών ελιών είναι το ασιατικό ζωύφιο το οποίο, για τη διατροφική του δραστηριότητα, χρησιμοποιεί ένα ράμφος που υπάρχει στα τσιμπήματα, το οποίο, διεισδύοντας βαθιά στους ιστούς, θα μπορούσε να τους βλάψει, προκαλώντας την πτώση των ελιών. Τόσο για τον σκόρο όσο και για τον κοριό, η περιεκτικότητά τους θα μπορούσε να μειωθεί ή να αποκλειστεί με τη χρήση συγκεκριμένων εντομοκτόνων.
Άλλες αιτίες πτώσης των ελιών μπορεί να είναι λοιμώξεις που προκαλούνται από μυκητιακά παράσιτα, τα συμπτώματα των οποίων εμφανίζονται οπτικά με ένα αρχικό μαύρισμα ή νέκρωση στο κάτω μέρος της ελιάς, το οποίο σταδιακά εξελίσσεται προς τα πάνω.
Οι ιστοί των προσβεβλημένων ελιών συρρικνώνονται, τόσο που με την πρώτη ματιά φαίνονται αφυδατωμένοι και, στη συνέχεια, γίνονται μαύροι. Το πάνω μέρος, αντίστροφα, παραμένει πράσινο και πρησμένο, τόσο που δημιουργείται μια ζώνη που οριοθετεί την καταθλιπτική και νεκρωτική περιοχή στο κάτω μέρος, πράσινο και θολό στο πάνω μέρος.
Οι παθογόνοι μύκητες που επηρεάζονται από αυτή την σταγόνα καρπού θα μπορούσαν να είναι οι αιτιολογικοί παράγοντες της πτώσης της ελιάς ή της Κερκοσπορίωσης, της λέπρας της ελιάς, του κυκλοκόνιου ή του ματιού του παγωνιού. Σίγουρα η επιθετικότητα αυτών των μυκήτων λαμβάνει διαφορετική σημασία και σοβαρότητα ανάλογα με τον πληθυσμό των παθογόνων που υπάρχουν, τα οποία μπορούν επίσης να ανταγωνιστούν μεταξύ τους.
Στα κρυπτογάματα που αναφέρθηκαν, μπορούμε επίσης να προσθέσουμε εκείνα που ανήκουν στα Botryospheriaceae spp, Phoma spp, Pythium spp., Rhizoctonia spp., Aphanomices spp.
Οι λοιμώξεις αυτών των τελευταίων μυκητιακών παρασίτων φαίνεται να επηρεάζουν άμεσα τους μίσχους και, ορισμένοι συγγραφείς, πιστεύουν ότι Η αιτία της αποκόλλησης της ελιάς από το κλαδί οφείλεται στις τοξίνες που παράγονται από αυτά τα παθογόνα, τα οποία θα προκαλούσαν χαλάρωση και ρυτίδωση του μίσχου που δεν μπορεί πλέον να υποστηρίξει το βάρος των ελιών που πέφτουν. Η προληπτική χρήση αλάτων χαλκού, Difenoconazole, Pyraclostrobin, Dodina, φωσφονικού καλίου θα μείωνε ή θα επιβραδύνει τις επιθέσεις και τις μολύνσεις αυτών των παθογόνων.
Στο παρελθόν αυτές οι μυκητιασικές ασθένειες θεωρούνταν επιβλαβείς μόνο για τα φύλλα, τα τελευταία χρόνια, η μεγαλύτερη προσοχή και μελέτη της πορείας τους επιβεβαίωσε ότι ακόμη και οι μικρές ελιές και οι μίσχοι μπορούν να προσβληθούν από αυτές τις μολύνσεις.
Σε κάθε περίπτωση, οι γεωπονικές συστάσεις ισχύουν πάντα : για τον περιορισμό της ανάπτυξης και εξάπλωσης παθογόνων μυκήτων, απαιτείται ορθολογικό κλάδεμα, άροση εδάφους και ισορροπημένη λίπανση.
Τα τελευταία χρόνια, η πτώση των καρπών, λόγω ζέστης και ξηρασίας, είναι ολοένα και πιο συχνή , και επειδή οι ξηροί ελαιώνες αποτελούν την πλειοψηφία. Η ζημιά είναι ήδη αισθητή στο φυτό όταν οι μικρές ελιές αρχίζουν να στεγνώνουν από την άκρη και μετά μαυρίζουν και πέφτουν. Οι υψηλές θερμοκρασίες δίνουν παρόμοια συμπτώματα, λόγω της θερμότητας που διαπερνά τις μικρές ελιές, δημιουργώντας τρύπες στους ιστούς οι οποίοι στη συνέχεια νεκρώνουν.
Η χρήση λεκέδων, όπως ο καολίνης, ο μπεντονίτης, ο ζεόλιθος, τα υποστηρικτικά, όπως τα αποστάγματα ξύλου, η γλυκίνη βεταΐνη και η χρήση προϊόντων με βάση τα θαλάσσια φύκια , περιορίζουν αυτές τις καταστάσεις στρες.
Newsroom Agronewsbomb
