«Είπα στο παιδί μου να ασχοληθεί με άλλες δουλειές κι όχι τη γη»: Η κραυγή αγωνίας ενός μεγαλοαγρότη από το Ριζοβούνι Καρδίτσας.
“Είμαι ο Ευάγγελος Τασιούλης. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη γη. Η ζωή μου είναι δεμένη με το χώμα, τη σοδειά, τις εποχές. Ήταν δύσκολα, αλλά κάποτε, η γεωργία είχε προοπτική. Δούλευες, ίδρωνες, κουραζόσουν, αλλά στο τέλος της χρονιάς κάτι έμενε. Έβλεπες τον κόπο σου να πιάνει τόπο”, αναφέρει μιλώντας στο Agronewsbomb ο Βαγγέλης Τασιούλης, μεγαλοαγρότης από την Θεσσαλία.
“Έχω 800 στρέμματα ιδιόκτητα. Θα έλεγε κανείς ότι είμαι «από τους τυχερούς». Ότι μπορώ να αντέξω. Και όμως, για πρώτη φορά στη ζωή μου, αναγκάστηκα να πω στο παιδί μου να αναζητήσει την τύχη του αλλού κι όχι εδώ. Να ψάξει αλλού το μέλλον του. Να μη μείνει στη γη που πότισαν ο πατέρας μου, ο παππούς μου, κι εγώ. Ο γιος μου έγινε γεωπόνος. Ήταν όνειρό μου να συνεχίσει. Να πάρει την καλλιέργεια στα χέρια του, να φέρει νέες τεχνικές, να τη βελτιώσει. Να δει αυτή τη γη να ανθίζει. Και τώρα, εγώ, που έβαλα τούβλο-τούβλο αυτό το μέλλον, του λέω να το εγκαταλείψει. Αν εγώ, που έχω τη γη μου, φτάνω σε αυτό το σημείο, φανταστείτε τι γίνεται με τα παιδιά που δεν έχουν τίποτα δικό τους”, μας λέει γεμάτος προβληματισμό.
Χρόνια δύσκολα, χρόνια αβέβαια
Όταν ένας αγρότης ξεκινά τη χρονιά του, έχει την ελπίδα ότι θα τα καταφέρει. Ότι ο καιρός θα βοηθήσει, ότι η γη θα ανταποδώσει τον κόπο του. Όμως, φέτος, η χρονιά μάς διέλυσε, σημειώνει.
“Από τις 2 μέχρι τις 18 Δεκεμβρίου, έπεσαν 300 χιλιοστά βροχής. Μιλάμε για καταστροφή. Τα βαμβάκια μας ήταν στο φύτρωμα. Κόπηκαν όλα. Πολλοί αναγκάστηκαν να ξανασπείρουν, πληρώνοντας διπλά έξοδα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, και η επανασπορά απέτυχε. Πήγε χαμένη. Κι εκεί που νομίζαμε ότι θα πάρουμε μια ανάσα, ήρθαν οι εχθροί των καλλιεργειών: ο λύγκος και το σκουλήκι. Ψεκάσαμε πιο πολύ από ποτέ. Δώσαμε λεφτά, κάναμε ό,τι μπορούσαμε. Αλλά οι καλλιέργειες οψιμίσανε. Οι αποδόσεις ήταν τραγικές. Εγώ πήρα 320 κιλά το στρέμμα, ενώ κάποιοι δεν έβγαλαν καν παραγωγή. Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Ο ΕΛΓΑ δεν μας έχει πει ακόμα τίποτα. Περιμένουμε, όπως πάντα… Περιμένουμε μια απάντηση, μια βοήθεια. Κάτι που δεν ξέρουμε αν θα έρθει ποτέ”, αναφέρει.
«Δεν βγαίνει ο λογαριασμός»
“Ας μιλήσουμε με αριθμούς. Πέρσι, με 210 κιλά το στρέμμα, πήρα 210 ευρώ. Φέτος, με 300 κιλά, πήρα 150 ευρώ. Και όσοι έδωσαν το βαμβάκι στα 45 λεπτά το κιλό; Δεν το συζητώ καν.
Εγώ έχω τη γη μου και με το ζόρι τα βγάζω πέρα. Φανταστείτε όσους πληρώνουν ενοίκια. Πες ότι ένας αγρότης νοικιάζει 100 στρέμματα και του μένουν 20-30 ευρώ το στρέμμα καθαρό κέρδος. Μιλάμε για 2.000-3.000 ευρώ τον χρόνο. Πώς να ζήσει μια οικογένεια με αυτά τα λεφτά;
Ακούγεται όλο και πιο συχνά ότι πολλοί σκέφτονται να φύγουν από το βαμβάκι. Αν όντως φύγουν 2.500.000 στρέμματα από την παραγωγή, θα ανακατευτεί η τράπουλα. Θα πρέπει να πάμε σε άλλες καλλιέργειες. Μα ποιος θα μας εγγυηθεί ότι θα βρούμε αγορές για αυτές τις καλλιέργειες; Οι υπόλοιποι που καλλιεργούν τώρα αυτά τα προϊόντα, όπως σιτάρια, μηδικές κ.λπ. δεν θα έχουν επίπτωση;”, υπογραμμίζει πηγαίνοντας τη σκέψη του ακόμα παραπέρα.
«Τα χωριά αδειάζουν»
“Αυτό που με πονάει περισσότερο είναι ότι τα χωριά μας αδειάζουν. Δεν είναι μόνο ότι δεν βλέπουμε προκοπή. Είναι ότι δεν υπάρχει κανένα κίνητρο για τα νέα παιδιά να μείνουν. Παλιά, τα κρατούσαμε με τα δόντια. Τώρα, τους λέμε να φύγουν.
Κάποτε, κάθε αυλή είχε παιδιά. Ακούγονταν φωνές, γέλια, ποδήλατα στους δρόμους. Τώρα, οι αυλές είναι άδειες. Τα σπίτια κλειστά. Οι νέοι έφυγαν στις πόλεις ή στο εξωτερικό. Όσοι μένουμε, γερνάμε μαζί με τη γη μας.
Δεν ξέρω αν η γεωργία έχει μέλλον στην Ελλάδα. Δεν ξέρω αν κάποιος θα ενδιαφερθεί να μας στηρίξει πριν να είναι αργά. Αυτό που ξέρω είναι ότι, αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει κανείς να καλλιεργεί αυτά τα χωράφια. Και τότε, ας έρθει κάποιος να μας πει τι θα γίνει…”, καταλήγει ο Βαγγέλης Τασιούλης, που δεν χάνει το ενδιαφέρον του γι’ αυτό που έχει συνηθίσει: Την παραγωγή και την εξέλιξη…
Newsroom Agronewsbomb
